Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορεί να είναι προβληματισμένα από την εμφάνιση των αναρχικών στην πλατεία Ταχρίρ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο αναρχισμός ήταν από την αρχή πίσω από αυτή την εξεγερτική ώθηση.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορεί να είναι προβληματισμένα από την εμφάνιση των αναρχικών στην πλατεία Ταχρίρ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο αναρχισμός ήταν από την αρχή πίσω από αυτή την εξεγερτική ώθηση.
Όταν δεκάδες χιλιάδες Αιγύπτιοι κατέκλυσαν την πλατεία Ταχρίρ την Παρασκευή(25/1)για να τιμήσουν και να συνεχίσουν την επανάσταση που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, ένα αξιοσημείωτο και απροσδόκητο θέαμα άρχισε να ξετυλίγεται. Μετά από δύο χρόνια από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και τη συνεχιζόμενη κρατική καταστολή, μια ομάδα ακτιβιστών – υποσχόμενοι να διαμαρτυρηθούν για τους συντρόφους τους διαδηλωτές – πήραν θέση στα οδοφράγματα, ντυμένοι στα μαύρα, από την κορφή ως τα νύχια, κρατώντας αυτοσχέδια φλογοβόλα και ρόπαλα, και φορώντας αυτοσχέδιες στολές ομάδων περιφρούρησης.
Όταν πλησίασαν οι δημοσιογράφοι, οι κουκουλοφόροι ακτιβιστές αρνήθηκαν να μιλήσουν στα μέσα ενημέρωσης, αλλά μυστηριωδώς, “έκαναν αναφορά στον αναρχισμό» ως πηγή έμπνευσης για την τακτική τους. Μια μέρα πριν, το Associated Press είχε ήδη κάνει αναφορά για την εμφάνιση μιας ομάδας που αυτοαποκαλείται το “μαύρο μπλοκ”, το οποίο είχε προειδοποιήσει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα να μην χρησιμοποιήσει τα”στρατιωτικά μέσα” του για να πατάξει τους διαδηλωτές, και το οποίο ανέλαβε την ευθύνη για την πρόσφατη βομβιστική επιθέση στα γραφεία των Αδερφών Μουσουλμάνων.
Λοιπόν, ποιο είναι το Μαύρο Μπλοκ, και γιατί είναι ξαφνικά στους δρόμους του Καΐρου; Όπως συνήθως, διασύρθηκε από τα φιλελεύθερα και συντηρητικά μέσα ενημέρωσης ως μια πτέρυγα ιδιαιτερα βίαιων τραμπούκων, το μαύρο μπλοκ στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο μια σαφώς καθορισμένη ομάδα,όσο μια τακτική άμεσης δράσης, σύμφωνα με την οποία ( μερικές φορές μαχητική ,αλλά πολλές φορές ειρηνική ) οι ακτιβιστές ντύνονται με παρόμοια ρούχα προκειμένου να παρουσιάσουν τον εαυτό τους ως ένα ενιαίο μέτωπο και να μην αναγνωρίζονται από τις δυνάμεις καταστολής. Ενώ οι περισσότεροι συμμετέχοντες σε δράσεις του Μπλοκ Μπλοκ αντιτίθενται σε βίαιες πράξεις εναντίον ανθρώπων, έχουν ως κύριο στόχο την καταστροφή ιδιοκτησίας ως μια μορφή άμεσης δράσης που αποτελεί το οπλοστάσιο της «διαφορετικότητας της τακτικής τους».
Από αυτή την άποψη, οι αναρχικοί της Αιγύπτου είναι σαφώς εμπνευσμένοι από την τακτική των black bloc που έχουμε δει αλλού: από τη γερμανική αυτονομιστική Αριστερά της δεκαετίας του 1970 με το κίνημα της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης και την Μάχη του Σιάτλ το 1999, μέχρι την πιο πρόσφατη εξέγερση του 2008 της νεολαίας στην Ελλάδα, που είχε ως αφορμή την δολοφονία, από μπάτσο, του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Όμως, ενώ η έμπνευση από άλλα κινήματα σίγουρα έπαιξε ρόλο στην πρόσφατη εμφάνιση του Μαύρου Μπλοκ στο Κάιρο, η αλήθεια είναι ότι ο αναρχισμός δεν πρωτοεμφανίστηκε τώρα στην Ταχρίρ. Πράγματι, οι αναρχικοί, οι ιδέες και οι πρακτικές τους βρίσκονται απο την αρχή στην καρδιά της άνευ ηγεμονίας λαϊκής εξέγερσης της Αιγύπτου.
Πολλοί από τους πολιτικοποιημένους οπαδούς ποδοσφαίρου – τους λεγόμενους «Ultras» που έδωσαν την αγωνιστική ώθηση για την ανατροπή του Μουμπάρακ – έχουν από καιρό αναγνωριστεί για τις αναρχικές τους ιδέες, ενώ ο αναρχισμός ήταν μια από τις κύριες πηγές έμπνευσης πίσω από το Κίνημα της Νεολαίας της 6 του Απρίλη , των οποίων η δράση αλληλεγγύης σε απεργία στο εργοστάσιο El-El-Mahalla Kubra το 2008 αναφέρεται ως ένα σημαντικό προηγούμενο της εξέγερσης του 2011. Οι τάξεις αυτής της κίνησης ενισχύθηκαν πρόσφατα από απογοητευμένους νέους που πολέμησαν στις πρώτες γραμμές ενάντια στα σώματα ασφαλείας του Μουμπάρακ, και κατέλήξαν να αντιμετωπίζουν τις ιδιες κρατικές δυνάμεις υπό ισλαμική κυριαρχία αυτή τη φορά. Όπως είπε και ένας ακτιβιστής , “Μας εξουσιάζουν καθάρματα.”
Τώρα που η Μουσουλμανική Αδελφότητα έχει σταματήσει ουσιαστικά την «μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα” της επανάστασης, και τώρα που τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν αποδείξει τη θλιβερή αδυναμία τους να αποτελέσουν ένα αξιόπιστο αντίβαρο στις δυνάμεις του φονταμενταλισμού, πολλοί νέοι Αιγύπτιοι έχουν χάσει απλά την πίστη τους στην ικανότητα των αντιπροσωπευτικών θεσμών να κάνουν πράξη τις απαιτήσεις της επανάστασης για ψωμί, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Σε αυτή την εποχή που γκρεμίζονται οι αυταπάτες, πολλοί από αυτούς τους νέους επαναστάτες βρίσκουν ότι ο αναρχισμός – με ιδιαίτερη έμφαση στην άμεση δημοκρατία,την οριζόντια αυτο-οργάνωση και την αμοιβαία βοήθεια – είναι η ελπιδοφόρος εναλλακτική λύση κατά της τυραννίας.
Είναι εδώ που ο αγώνας των Αιγυπτίων αρχίζει να συνδέεται εμφανώς με τις συνεχιζόμενες μάχες στη Δύση. Ενώ η Αιγύπτιοι αναρχικοί παίρνουν ενεργό στάση για την εξάλειψη του φονταμενταλισμού και της κρατικής βίας γενικότερα, οι ομοϊδεάτες τους πέρα από την Μεσόγειο είναι τώρα ένα από τα τελευταία προπύργια κατά της εξάπλωσης της ρατσιστικής βιας εναντίων των μεταναστών στους δρόμους της Αθήνας. Τα μέλη του κόμματος της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής πρόσφατα ενεπλάκησαν σε ρατσιστικές επιθέσεις σε μη-Έλληνες, συμπεριλαμβανομένων και Αιγύπτιων ψαράδων. Όμως, ενώ το κράτος επιτρέπει στη Χρυσή Αυγή να διεισδύσει στις αστυνομικές δυνάμεις, οι αναρχικοί έχουν επιλέξει να πολεμήσουν. Με επιδρομές στα γραφεία της Χρυσής Αυγής και αντιφασιστικές μοτοπορείες μέσα από φτωχογειτονιές , οι Έλληνες αναρχικοί τώρα χαιρετίζονται ως ήρωες από την τρομοκρατημένη μειονότητα μεταναστών της πόλης.
Και τι γίνεται με τις πρόδηλες αναρχικές ρίζες των πιο θεαματικών κοινωνικών κινημάτων που αναδύθηκαν στη Δύση τις τελευταίες δεκαετίες; Όπως πολλοί παρατηρητές και ακτιβιστές έχουν σημειώσει, η άρνηση του Occupy Wall Street να έχει αξιώσεις από την πολιτική τάξη, η δέσμευσή της για οριζόντιους τρόπους συναινετικής διαδικασίας λήψης αποφάσεων, καθώς και η έμφαση που δίνει στην προσχεδιασμένη πολιτική, έδωσε στο Occupy όχι μόνο τον καινοτόμο χαρακτήρα του, αλλά επίσης, κατάφερε να το συνδέσει με την γενική απαγοήτευση σχετικά με την κρίση αντιπροσώπευσης, αφήνοντάς το να κατακλύσει την υδρόγειο σαν ένα παλιρροιακό κύμα λαικής αγανάκτησης.
Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα εκείνοι που κάπως αφελώς δίνουν έμφαση ακόμη στο παλιαιομοδίτικο , κομματοκρατούμενο μοντέλο του πολιτικού ακτιβισμού. Πιστεύοντας σε εκλεγμένους αντιπροσώπους ή στηρίζοντας όλες τις προσδοκίες τους σε αφηρημένες θεωρίες για το αναπόφευκτο κάποιου μελλοντικού συνταρακτικού γεγονότος, αυτοί οι «επαναστάτες», συνεχίζουν να στηρίζονται σε άλλους για να κάνουν την επανάσταση για εμας. Αλλά, καθώς η Ταχρίρ μπαίνει για άλλη μια φορά στην πρώτη γραμμή, στον κόσμο της λαϊκής αντίστασης, ένα σημαντικό μήνυμα μας δίνεται: στους παγκοσμιοποιημένους αγώνες του 21ου αιώνα, εκείνοι που προωθούν την επανάσταση είναι οι αναρχικοί.
πηγή: http://roarmag.org/2013/01/egypt-tahrir-black-bloc-anarchism/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου